اختلال اضطراب فراگیر(GAD) نگرانی مداوم یا ترسی است که به رویداد و موقعیت خاصی وابسته نیست، یا متناسب با انتظار از آن موقعیت نیست.
برای مثال، فردی که به این اختلال مبتلاست، ممکن است در مورد کودکی که در سلامت کامل است، دائما نگرانی داشته باشد.
احتمال ابتلا به این عارضه در زنان بیشتر از مردان است. معمولا این عارضه در افراد وقتی در ابتدای دهه 20 زندگی هستند، شروع می‌شود.
اغلب افراد گاه به گاه نگران می‌شوند و این نگرانی‌های گاهگاهی عادی محسوب می‌شود و به معنای آن نیست که فرد دچاز اضطراب فراگیر است.
اگر شما به اضطراب فراگیر مبتلا باشید، آنقدر احساس نگرانی می‌کنید که کارهای روزمره‌تان را نمی‌توانید انجام دهید، و در بیشتر روزها احساس تنش و نگرانی دارید.
سایر نشانه‌های اختلال اضطراب فراگیر اینها هستند:
اگر در اغلب اوقات احساس تنش می کنید و یا برخی از علائم بالا را دارید، با دکترتان در این مورد مشورت کنید.
احتملا پزشک شما را معاینه خواهد کرد و از شما پرسش‌هایی به عمل خواهد آورد تا مطمئن شود چیز دیگری علت بیماری شما نیست.
بعضی وقتها برخی از انواع داروها ممکن است سبب اضطراب شود. اگر غده تیروئید شما بیش از حد فعال باشد یا مبتلا به افسردگی باشید، ممکن است دچار علائم اضطرابی شوید.
اگر پزشک دلیل دیگری برای نشانه‌های اضطرابی پیدا نکند. ممکن است نیاز داشته باشید که برای بهیودی از این اختلال، تحت درمان قرار گیرید.
افراد مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر باید راه‌هایی را یاد بگیرند تا از عهده نگرانی و اضطراب بر آیند. ممکن است به مشاور نیاز داشته باشید تا به شما کمک کند به آنچه سبب ایجاد تنش در شما می‌شود، پی‌ببرید.
همچنین ممکن است نیاز به مصرف داروهایی که به کاهش اضطراب در شما کمک کنند، داشته باشید. پزشک می‌تواند درمان صحیح را به شما معرفی کند.
بیماران مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر را می‌توان بهبود بخشید. اگر داروی‌های ضداضطراب برای شما تجویز شود، ممکن است بتوانید مصرف آنها را در زمانی در آینده متوقف کنید. دکترتان به شما خواهد گفت که چه وقت می‌توانید مصرف داروی‌تان را قطع کنید.
اختلال دوقطبی (bipolar disorder) (یا بیماری شیدایی- افسردگی) یک بیماری روانی است که مبتلایان به آن نوسان‌های خلقی شدیدی را تجربه می‌کنند.
آنها ممکن است دوره‌هایی از بسیار پرانرژی بودن و/یا تحریک‌پذیرشدن یا برعکس دوره‌هایی از غمگینی و نومیدی را بگذرانند. اغلب این بیماران در فواصل این دوره‌های شیدایی (مانی) یا افسردگی، خلق طبیعی دارند.
اختلال دوقطبی دارای زمینه ارثی است و در برخی از خانواده‌ها بیشتر دیده می‌شود. این بیماری به طور معمول در انتهای نوجوانی یا در ابتدای بزرگسالی ظهور می‌کند.
پزشک برای تشخیص این بیماری باید سایر بیماری‌های را که می‌توانند نوسان خلق ایجاد کنند، کنار بگذارد.
دو نوع اختلال دوقطبی وجود دارد.
در اختلال دو قطبی نوع یک بیمار تنها دوره‌های شیدایی (مانی) را تجربه می‌کند.
در اختلال دوقطبی نوع دو بیمار دوره‌هایی از شیدایی خفیف ( هیپومانی) را به همراه دوره‌هایی از افسردگی شدید را تجربه می‌کند.
در دوره‌های شیدایی خفیف (هیپومانی) علائم یک شیدایی یا مانی تمام عیار مانند اختلال کارکرد اجتماعی یا شغلی و علائم روانپریشی دیده نمی‌شود.
همین خصوصیت تشخیص اختلال دوقطبی نوع 2 را مشکل می‌کند، زیرا دوره‌های هیپومانی ممکن است صرفا به صورت دوره‌هایی خلاقیت زیاد و کارهای موفقیت‌آمیز گزارش شود.
در اختلال دوقطبی علائم روانپریشی در دوره‌های افسردگی شدید یا مانی (و نه در دوره‌های هیپومانی) ممکن است مشاهده شود.
اختلال دو قطبی در صورت عدم درمان، ممکن است پیامدهایی مانند مختل‌شدن روابط با دیگران، افت کارکرد شغلی و تحصیلی، و حتی خودکشی را به دنبال داشته باشد.
درمان‌های دارویی موثری برای این بیماری به وجود دارد که به همراه شیوه‌‌های روان‌درمانی می‌توانند بهترین نتیجه را به بار آورند.
درمان دارویی اصلی در این بیماران استفاده از داروهای پایدارکننده خلق است.
اوتیسم یا درخودماندگی یک ناتوانی پیچیده رشدی است که معمولا در سه سال اول زندگی ظاهر می‌شود.
این عارضه نتیجه اختلالی عصب‌شناختی است که بر کارکرد طبیعی مغز تاثیر می‌گذارد و رشد آن را در نواحی مربوط به ارتباط و تعامل اجتماعی دچار اشکال می‌کند.
علائم و نشانه‌های اصلی اوتیسم شامل اختلال در ارتباط و مراودات اجتماعی و رفتارهای تکراری است.
کودکان مبتلا به اوتیسم ممکن است مشکلاتی در صحبت‌کردن با دیگران داشته باشند یا هنگامی که با آنها صحبت می‌کنید به چشم‌های شما نگاه نکنند.
کودکان مبتلا پیش از آنکه بتوانند توجه خود را به کاری جلب کنند، ممکن است مجبور باشند برای مثال مدادهای‌شان را ردیف کنند یا جمله مشابهی را بارها و بارها تکرار کنند تا خودشان را آرام کنند.
به طور کلی افرادی که مبتلا به اوتیسم در سه زمینه "مراوده اجتماعی" (دشواری در ایجاد روابط اجتماعی: منزوی از دیگران و یا بی تفاوت نسبت به آنان بودن)، "ارتباط اجتماعی" (دشواری در ابجاد ارتباط لفظی و غیر لفظی: درک نکردن کامل مفهوم حرکات و اشارات، حالات صورت و لحن صحبت دیگران) و "تخیل" (دشواری در یادگیری بازی هایی که چند نفر در آنها درگیر هستند و یا باید از قدرت تخیل برای فهم آنها استفاده کرد ) دچار اشکال هستند.
رفتار تکراری و مقاومت در مقابل تغییر روال کار و زندگی نیز جزو خصوصیات فرد اوتیستی است.
از آنجایی که افراد مبتلا به اوتیسم ممکن است علائم و خصوصیات گوناگونی را از خود نشان دهند، اوتیسم در واقع شامل "طیفی" از اختلالات است.
علت به وجود آورنده اوتیسم نامعلوم است. اوتیسم در تمام طول عمر با فرد باقی می‌ماند و علاجی قطعی برای آن وجود ندارد، اما درمان می‌تواند به مبتلایان کمک کند.
درمان‌هایی که برای اوتیسم به کار می‌رود، شامل رفتاردرمانی و ارتباط‌درمانی و داروهایی برای کنترل علائم مبتلایان است.
اسکیزوفرنی یک اختلال مغزی شدید، مزمن و ناتوان‌کننده است که حدود یک درصد افراد 18 ساله و بالاتر را در یک سال معین گرفتار می‌کند.
افراد مبتلا به اسکیزوفرنی گاهی صداهایی می‌شنوند که دیگران نمی‌شوند، اعتقاد دارند که دیگران افکار آنها برای جهان پخش می‌کنند یا متقاعد می‌شوند که دیگران برای آزاردادن آنها دارند نقشه می‌کشند.
این تجربیات آنها را هراسان و منزوی می‌کند و ارتباط آنها را با دیگران مختل می‌کند.
این بیماران ممکن است حرف‌هایی بزنند که بی‌معنا به نظر رسد، ساعت‌ها بدون حرکت یا حرف زدن در جایی بنشینند، یا اینکه ممکن است که کاملا سالم به نظر آیند تا هنگامی در مورد چیزهایی که واقعا درباره آنها دارند فکر می‌کنند، شروع به صحبت کنند.
علائم این بیماری معمولا در مردان در انتهای نوجوانی و اوائل دهه بیست زندگی و در زنان در دهه سی و چهل زندگی بروز می‌کند، اما در موارد نادری بیماری ممکن است در دوران کودکی هم تظاهر کند.
علائم این بیماری می‌تواند شامل توهم، هذیان، مختل‌شدن فکر، خلق و خوی بی‌تفاوت، انزوای اجتماعی، و نقصان‌های شناختی است.
گرچه علت یا علت‌های ایجادکننده این بیماری هنوز به طور دقیق معلوم نیست، اما درمان‌های فعلی می‌توانند بسیاری از علائم این بیماری را رفع کنند و به افراد مبتلا امکان دهند که به طور مستقل زندگی کنند.
گرچه بسیاری از علائم بیماری با مصرف داروی‌های ضدروانپریشی موجود مهار می‌شود، اما اغلب مبتلایان به اسکیزوفرنی باید علائم باقیمانده بیماری در طول عمرشان کنار بیایند.
پژوهشگران همچنین در حال ساختن داروهای موثرتر و استفاده از ابزارهای پژوهش جدید برای درک علل این بیماری و یافتن راه‌های برای پیشگیری و درمان آن هستند.